Dit persoonlijk verhaal van Judith Krasznai is een oproep om het innerlijk licht te ontsteken

 

 

Het werk voor de stichting heeft heel veel verschillende kanten, maar het vervult me altijd met dankbaarheid, want ik leer zo veel, vaak ook dingen die ik als vanzelfsprekend aanneem, maar dat lang niet voor iedereen is.

 

Zoals op vakantie gaan, er even tussenuit kunnen om je op te laden. De kathedraal van Sevilla; er was geen ontsnappen aan het altaar in de kathedraal van Sevilla. Het was een verpletterende indruk. Honderden jaren later voel ik de realiteit, de mensenhanden die eraan gewerkt hebben om het lijdensverhaal van Jezus uit te drukken in een altaarstuk van te veel pracht en praal. Maar als je goed kijkt zijn alle luikjes het verhaal, zijn verhaal, ons verhaal, mijn verhaal, jouw verhaal. Het ploeteren van de mensen. We moeten het doen met wie en wat we zijn. Je herkent jezelf in de ander, in dezelfde strijd, dezelfde zoektocht, dezelfde wensen.

 

Daar kwam het opeens: COMPASSIE. De compassie; zo groot dat ik zelf het houten kruis voelde en droeg voor alle mensen die niet op vakantie kunnen, die geen vakantie hebben omdat ze op de vlucht zijn voor oorlogsgeweld, omdat ze ziek of verstoten zijn of gewoon weg geen geld hebben. Soms is het lastig ergens te vertrekken. Het gewicht van die indruk van de alledaagse dingen op dat altaar hielden me een hele vakantie bezig.

LIEFDE is bepalend in je leven, dan kun je alles aan. Het trof me vorige week recht in mijn hart door het verhaal van een van die lieve kinderen die na school bij ons even “thuis” is.

“Weet je Judith, dat ik 1 keer per week mijn hart helemaal vul met jullie liefde en dat ik er dan gewoon weer een week tegen aan kan.” Stilte, een knuffel, een traan en een lach. “Ik ben zondag langs gefietst en heb 5 minuten binnen gekeken, zonder dat jullie het zagen. Ik heb genoten van hoe jullie met z’n allen aan de tafel zitten en lachen. Ik ga het later wel goed doen, ik wil ook liefde later. “

 

Niemand wil liefde alleen maar later, elk kind, elk mens heeft recht op liefde nu en altijd. Liefde is net zo belangrijk voor ons als lucht, water, voedsel. Een leven zonder liefde is geen leven. Hoe meer je liefde geeft en anderen toestaat jou liefde te geven, hoe meer je het gevoel hebt dat je leeft. Deze basisbehoefte is iets wat we met elkaar delen: we willen allemaal liefde ervaren, weten dat we de moeite waard zijn om liefde te ontvangen en we willen zelf liefdevolle mensen zijn. Liefde voedt al onze basisverlangens, inclusief ons verlangen om met andere mensen te verbinden, om gekend te zijn, om veilig te zijn, om gelukkig te zijn, om succesvol te zijn en om vrij te zijn. Het leven is gestoeld op liefde.

 

 

Een verhaal:

Er was eens een mevrouw die goed in de slappe was zat, maar erg zuinig was. Ze woonde in een dorp waar nog geen elektriciteit was, maar toen het kon was zij de eerste die zich liet aansluiten op het elektriciteitsnet. De dorpbewoners waren best jaloers en wachten de eerste dag vol spanning op het aangaan van haar lampen. Het duurde precies 10 seconden en het licht ging weer uit. De volgende dag durfde een van de buren te vragen of er iets mis was met haar lampen , of dat de aansluiting misschien mislukt was. De vrouw antwoordde: “Toen de zon onderging,  deed ik de lamp aan, precies lang  genoeg om mijn kaarsen aan te steken en toen deed ik de lamp weer uit.”

 

De mevrouw is aangesloten op de bron, maar ze gebruikt de kracht niet. Soms zetten we de schakelaar wel even om, maar we nemen over het algemeen genoegen met de schemering. Wat zou er gebeuren als we niet alleen de schakelaar omzetten, maar ook in het licht gaan staan en gaan leven? Soms heb je een goede dag, soms een slechte dag. Wat we nodig hebben is dat we het LICHT zijn voor de ander, als deze even niet meer weet waar hij het moet zoeken. Dat je ook het licht bent voor jezelf. Vriendelijkheid, waardering, aandacht, vergeving en openheid hebben we allemaal nodig.

 

Het altaarstuk uit Sevilla met Jezus is terug. De doornenkrans op zijn hoofd, is ook mijn hoofd en ook het jouwe. Maar compassie, liefde en licht maken dat we het allemaal aankunnen. Niets wat het hart weggeeft gaat verloren; het wordt bewaard in de harten van anderen. 

 

In het begin
was er het Woord

 

het Woord is eeuwig licht in het donker

het heeft een gezicht gekregen

 

onder ons gewoond

en wij verstaan het niet

 

lopen er aan voorbij

tot we opnieuw geboren worden

 

niet uit een mens

maar aangeraakt

door de Geest

 

tot leven geroepen

om lichtdragers en boodschappers

 

van vrede, liefde en alle goeds

te zijn

 

Judith Krasznai is verbonden met de Stichting: ‘Hoop op de Toekomst’

Meer informatie: http://www.stichtinghoopoptoekomst.nl/

• Vorige
• Volgende