Prince was a Jehovah's Witness. JW's are supposed to preach to others about their god's kingdom of 1914 when "Christ arrived invisibly".

 

 

 

 

Lees ook het artikel van Peter Toonen:

(Bron: www.wanttoknow.nl)

 

Reeds in oude tijden stonden kunstenaars in dienst van de elite. Onze grootste klassieke componisten zoals Bach, Beethoven en Mozart, kunstenaars als Michelangelo en de Vinci en kunstschilders als Rembrandt waren voor hun inkomsten afhankelijk van rijke kooplui, vorsten en bisschoppen. De klant is koning, dus het was voor de artiest soms letterlijk en figuurlijk een hele kunst om hun opdrachtgevers iets voor te schotelen waar ze ook zelf oprecht hun ziel in hadden kunnen leggen.

In de vorige eeuw ontstonden er voor het eerst, naast kranten, tijdschriften en boeken, nieuwe massamedia zoals radio, film, muziekplaten en tv. Hierdoor konden artiesten een zogenaamde sterrenstatus bereiken. Een kleine groep filmacteurs en andere kunstenaars werden dankzij massamedia goed betaalde beroemdheden die hun geld verdienden doordat ook het ‘gewone’ volk geld kon en wilde neertellen voor hun werk. Al dan niet gecontroleerd door enkele grote bedrijven, dat dan weer wel.

Na de Tweede Wereldoorlog voegden zich dankzij de platenindustrie een hele reeks muzikanten toe aan een groeiend aantal rijke, mondiaal bekende figuren. Het begon met supersterren als Elvis, Frank Sinatra en Miles Davis, met daarna Bob Dylan, The Beatles en The Rolling Stones. En het eindigde met megasterren als David Bowie, Michael Jackson, Madonna en Prince. Zelfs in de klassieke muziek hebben we nu veel beoefenaars die rondrijden in dure auto’s, om maar niet te spreken van sommige schrijvers, architecten, mode-ontwerpers en beeldende kunstenaars.

Interesse van ‘de Elite’..
Eén ding is gebleven: de elite vind het nog steeds erg prettig om op haar feestjes te pronken met dure artiesten en heeft er nog steeds moeite mee als kunstenaars aan meer mensen hun verhaal kwijt kunnen dan wat zij als hoeders van de gevestigde orde toelaatbaar vinden. Jawel: ook omgekeerd zijn er altijd artiesten die het fijn vinden erkenning te krijgen van, of aan te schurken tegen de machtselite. Zo liepen Sinatra en president John F. Kennedy jarenlang bij elkaar de deur plat en hebben we nu nog steeds artiesten die graag met premier Rutte op de foto willen, of met leden van het koninklijk huis.

‘Working class hero’ John Lennon waagde het tijdens een door de BBC live uitgezonden concert in 1964, dat werd bijgewoond door de Britse koninklijke familie, om het publiek toe te spreken met de volgende woorden: “Voor degenen achterin de zaal: bij het volgende nummer mogen jullie meeklappen. Voor degenen vóór in de zaal: rammel maar met jullie juwelen”. De Queen lachte als de spreekwoordelijke boerin met kiespijn…

 

Niet vreemd dat mijn held John Lennon in 1969, door zijn chauffeur bij Buckingham Palace zijn in 1965 van de Queen op haar verjaardag verkregen ‘Member of the Order of the British Empire’ (MBE-)medaille liet terug bezorgen aan deze dame. Hij deed het uit protest tegen de Britse betrokkenheid bij de oorlog in Biafra/Nigeria en Vietnam. Nadat Lennon en zijn vrouw Yoko Ono enkele jaren later zich definitief wilden vestigen in de VS, kreeg hij het aan de stok met de Amerikaanse naturalisatiedienst.

De toenmalige president Nixon zag hem als een politiek gevaar en liet hem schaduwen door de geheime dienst in de wens juridische redenen te vinden om Lennon het Amerikaans staatsburgerschap te kunnen weigeren. Pas na de val van Nixon door het Watergateschandaal in 1974 kreeg Lennon in 1976 eindelijk zijn GreenCard. Lennon werd op 8 december 1980 op veertigjarige leeftijd vermoord in zijn woonplaats New York. De officiële lezing is dat hij bij de voordeur van zijn huis werd doodgeschoten door een gek, een doorgedraaide fan die door stemmen in zijn hoofd daartoe opdracht had gekregen.

En nu is Prince overleden..
Waarschijnlijk mijn grootste muzikale idool ooit. Je kunt van smaak verschillen, en daarom wel of geen fan zijn van zijn muziek, maar mij zegt het heel veel dat iedere muzikant die ik ken hem onbetwist heel hoog had zitten. Prince had/was een ongekend muzikaal talent die niet slechts tientallen instrumenten bespeelde, en alle muziek op zijn albums zelf kon componeren, spelen en produceren, hij had iets te vertellen. En dat laatste maakt je tot een goeie kunstenaar.

Nadat ik in 1984 de film ‘Purple Rain’ had gezien in de bioscoop werd ik een fan van hem. Dit kleine genie bracht zwarte en witte muziek (soul en rock) bij elkaar in een tijd dat die twee strikt gescheiden waren en hij had een bandje met evenveel mannen als vrouwen erin, witte en zwarte. Hij combineerde ook nog eens twee andere uitersten: seks en spiritualiteit. En terwijl hij zich kleedde en gedroeg als een vrouw, was hij voor dit geslacht een mannelijke seksbom. Dit was iets nieuws en het was opwindend. En de muziek klonk geweldig.

Soul, rock, dance, blues, jazz, ballads..
Prince speelde alles, en met schijnbaar groot gemak. Iedere nieuwe plaat van hem was een muzikale verrassing en de concerten die ik van hem bijwoonde zijn nog steeds de beste die ik ooit mocht meemaken. Daarin bleek dat ie ook nog eens een wervelende show kon neerzetten, geweldige gitaarsolo’s kon spelen en uitstekend kon dansen. Kortom: Prince was een ras entertainer.

Wat me vooral raakte: Prince had een toffe energie, een positieve uitstraling, een energie die ik niet kon duiden, maar me diep raakte en inspiratie gaf. Hij gaf me het gevoel alsof alles mogelijk was.
Gene Simmons, de Israelisch-Amerikaanse zanger en bassist van de Amerikaanse rockband KISS, merkte in een eerste reactie op de dood van Prince op in een live interview voor CNN, dat er in de popmuziek nooit zo’n muzikaal talent is geweest is en ooit meer zal zijn als Prince (!).

Journalist Merlijn Kerkhof schreef een dag na diens dood in het dagblad NRC Next over onze Purple Rain artiest: ‘Was Prince toevallig in 1756 in Salzburg geboren, dan had Mozart een concurrent in hem gehad. Zou 1926 zijn geboortejaar geweest zijn, het jaar van Miles Davis en John Coltrane, dan was hij ongetwijfeld een van de meest bepalende jazzmuzikanten geweest.’
Nog meer dan bij het heengaan van David Bowie, waarvan ik ook een grote fan was, ja ik heb het zwaar in deze tijden, waren het vooral collega muzikanten die bijvoorbeeld via Twitter hun ongeloof en verdriet uitten over zijn heengaan.

Gitarist Ron Wood van de Stones (die vaak met hem heeft gespeeld, wat weinigen weten) noemt hen zijn ‘brother’, Madonna roept: “Oh nee, Prince is dood, niet hij!” Lenny Kravitz is een grote muzikale vriend kwijt. Justin Timberlake verklapt dat in al zijn muziek eigenlijk Prince doorklinkt. En zo kunnen we nog een hele tijd doorgaan. Voor muzikanten was Prince een collega om jaloers op te zijn, niet alleen vanwege zijn ongekende talent, maar ook omdat hij met dit talent geheel zijn eigen goddelijke weg ging en daarbij zelfs de grote platenmaatschappijen tartte.

Ook ‘complotdenker’ David Icke eert Prince..
Er kwam ook een heel mooi eerbetoon aan Prince uit een geheel onverwachte hoek, namelijk van de Britse onderzoeker, schrijver en journalist, en volgens sommigen ultieme complotdenker, David Icke, in diens wekelijkse videoboodschap. De titel luidt: ‘A Memory of Prince – Beyond Normal’. Als er iemand is die in de afgelopen decennia op onverstoorbare wijze de macht en verborgen agenda weet bloot te stellen van de Geld/Macht elite (die velen onterecht de Illuminatie noemen), is het de Britse David Icke. Laten we naar zijn (Engelstalige) boodschap luisteren:

Icke begint in de video met duidelijk te verklaren dat ie geen verstand heeft van popmuziek, maar op een dag via een vriend een ticket kreeg voor een optreden dat His Royal Badness gaf in de Londense ‘O2-arena’ in een reeks van 21 Prince-concerten gedurende augustus en september van 2007. Hij vertelt dat het bij (pop)concerten gebruikelijk is dat een artiest opkomt met applaus, vervolgens een compositie speelt waarna wederom applaus klinkt en daarna het volgende liedje, gevolgd door applaus, enzovoort.

Prince en The Matrix..

 

Het concert ging gewoon eindeloos door..! Dat kende Icke niet. Het ene nummer leek moeiteloos over te gaan in het volgende. Icke herhaalde dat ie weinig wist van muziek, maar zei daarna dat ie wel energie kan lezen. En wat hij zag was een buitengewoon mens die op buitengewone wijze muziek channelde. En dat maakte op hem een grote indruk. Hier was iemand bezig voorbij het normale.

Icke vertelt dat Prince hem na afloop van het concert wilde ontmoeten. Dit onderhoud duurde ruim een half uur en David Icke is wellicht nog meer onder indruk van Prince dan tijdens zijn concert. Het blijkt dat Prince de laatste boeken van Icke heeft gelezen en daarom graag wil spreken met de schrijver. Let wel: we spreken over negen jaar geleden, wanneer nog niet zoveel mensen hadden gehoord van David Icke. De argeloze Icke ervaart Prince als een zeer bescheiden man die echt oogcontact maakt en goed kan luisteren.

Icke verbaast zich erover dat Prince zegt Jehova’s getuige te zijn, maar ook dat hij daar geen spoor van vindt in het diepgaande gesprek dat ie met de artiest heeft. Prince blijkt goed op de hoogte te zijn van wat nu velen ‘The Matrix’ noemen. Dat is wat ik noem het kunstmatige bewustzijnsveld geschapen door een Geld/Macht elite, in stand gehouden via main stream media (noem het de officiële pers, die vooral zijn informatie krijgt door journalisten die nooit hun bureaustoel verlaten om via computers gevoed te worden door slechts vier internationale perskantoren).

 

Een veld waarin ieder mens alleen maar een getal is in een computer. Via sociale en andere media wordt in dit veld voortdurend angst en desinformatie verspreid waardoor iedereen bang en dom wordt gehouden, met het doel om totale macht en controle uit te oefenen op de aarde en haar mensheid. Sorry, lieve lezer, een beter definitie weet ik even niet. Ik weet wel dat het niks te maken heeft met wie jij en ik in ons hart zijn. Dwaal ik nu af?

Prince en Michael Jackson vermoord..?
De videobrief van David Icke is niet zozeer een eerbetoon aan de muzikant Prince, maar aan een mens die zijn hart volgde en opereerde vanuit een wereld voorbij de normale werkelijkheid. Op liefdevolle en subtiele wijze is het daarmee een eerbetoon aan ieder van ons die zo wil leven en een uitnodiging om dit te realiseren. Al snel na het overlijden van Prince gingen de wildste verhalen rond over de zijn doodsoorzaak. Dat gebeurde zeven jaar geleden ook bij de dood van Michael Jackson.

In beide gevallen is het hardnekkige gerucht dat zowel Prince als M.J. zijn vermoord. De daders zouden vervolgens komen uit de hoek van zogenaamde Illuminatie, een almachtige elite die de hele mensheid van achter de schermen controleert en regeert. De popmuziek van de jaren tachtig werd gedomineerd door drie personen, die allen vlak na elkaar in 1958 in de VS geboren waren: Prince, Madonna en Michael Jackson.Madonna is de enige die daar nu nog van over is. Als je haar door miljoenen bekeken show zag in de pauze van de

in 2012 (!), kon je zien dat deze bol stond van zogenaamde Illuminatie symboliek.

Icke’s collega, de luidruchtige Amerikaanse onderzoeksjournalist, documentairemaker en tv/radiopresentator Alex Jones, verklaarde onlangs dat om tegenwoordig een superster te zijn in de VS, je als het ware lid moet worden van wat hij het geheime Hollywood genootschap noemt. Overeenkomstig het verhaal van Faust die zijn ziel aan de duivel (Mephistopheles) verkoopt in ruil voor macht, worden de supersterren daarin door de Geld/Macht elite betrokkenen gemaakt in satanistische rituelen in ruil voor hun roem.

Popsterren als ‘boodschappers van de Illuminatie’…
Da’s geen leuk verhaal, maar in de laatste jaren zijn sommige artiesten naar buiten getreden met getuigenissen waarin dit wordt bevestigd, zoals onlangs door de zanger/gitarist Billy Corgan van de band Smashing Pumpkins en de filmacteur Jeff Bridges (‘The Dude’ in de geweldige film ‘The Big Lebowsky’ van de gebroeders Coen, die overigens afkomstig zijn uit Minneapolis, dezelfde stad als Prince). Het laatste en goeie nieuws is volgens Alex Jones en zijn New Yorkse radiocollega Erich ´Mancow´ Muller, dat mede daardoor dit smerige genootschap de laatste maanden uit elkaar lijkt te vallen.

Steeds meer bekende Amerikaanse artiesten, met name filmacteurs, blijken dan ook niet meer bang te zijn om zich uit te spreken tegen hun bazen, de multinationals, en te pleiten voor een natuurlijke en liefdevol beheer van onze planeet. Prince, voluit Prince Rogers Nelson, liet zich nooit inpakken door wie dan ook, en ging vanaf 1993 frontaal in de aanval tegen de multinational Warner Bros., zijn platenmaatschappij en één van de grootste en machtigste bedrijven ter wereld in de vermaakindustrie.

Prince: “Ze (WB) zeggen dat er zoveel miljoen albums van ‘Purple Rain’ zijn verkocht, en dat moet ik dan maar van hen aannemen. Maar om eerlijk te zijn, heb ik geen flauw benul om hoeveel platen het gaat, want ik krijg nooit inzage in hun financiën.” Het conflict ontstaat wanneer de superproductieve Prince al snel na een vorig album alweer een nieuwe klaar heeft, en dat WB vervolgens om commerciële redenen weigert uit te brengen omdat daarmee de markt verpest zou worden.

Hij raakt vooral verbolgen omdat hiermee blijkt dat niet hij maar een multinational kan beslissen over zijn scheppingen. In de ogen van Prince wordt zijn naam een ziel opgeëist door WB. Het antwoord van Prince hierop is dat ze deze niet meer mogen gebruiken. “Prince is de naam die mijn moeder mij heeft gegeven, en niet WB.” Hij laat zich The Artist Formerly Known As Prince (TAFKAP) noemen en presenteert zich aan zijn publiek met de letters ‘Slave’ op zijn rechterwang. Wanneer ook andere artiesten zoals George Michael een soortgelijk conflict krijgen met hun platenmaatschappij, steunt hij hen in woord en daad.

Enige jaren geleden huurde hij zelfs een soort sheriff in om al zijn video’s en muziek van het internet te halen omdat hij boos was dat bijvoorbeeld YouTube (eigenaar: multinational Google) niks betaalt voor het downloaden ervan, terwijl ze er zelf wel aan verdienen. En dat lukte hem. Het grappige gevolg hiervan was dat op de dag van zijn dood, alle nieuwszenders de grootste moeite hadden om een bij dit nieuws begeleidend filmpje te vinden, gewend als ze waren dat iedere bekende artiest bijvoorbeeld te vinden is op YouTube of Spotify.

Ook deelde hij de cd’s Planet Earth (2007) en 20Ten (2010) gratis uit via bepaalde landelijke kranten, tot woede van WB, de platenmaatschappij waarmee hij overigens in 2015 zijn conflict zou bijleggen. Uitkomst: via de website ‘Tidal’ mocht hij nu zelf zijn komende platen digitaal aanbieden zonder tussenkomst van WB, en dus met optimale financiële winst voor hem, en hij kreeg met terugwerkende kracht ieder jaar het auteursrecht terug van de door hem jaarlijks in het verleden uitgebracht platen bij WB. Dit is een deal die nog nooit door een uitvoerende muzikant op deze manier voor elkaar kwam. Mooi zo.

Daarom tragisch dat door zijn dood niet hij, maar zijn zus en een hele verzameling half- broers en zussen hiervan gaat profiteren omdat de ouders van Prince niet meer leven, hij niet meer getrouwd was (twee keer gescheiden) en hij geen kinderen had (zijn enige zoon stierf twee weken na geboorte door een erfelijke ziekte). Afwachten wat zij met de erfenis van hun bekende familielid gaan doen, sowieso in de wetenschap dat Prince hen allemaal al tijdens zijn leven in hun inkomen voorzag (!).

Prince wenste geen manipulaties
In mijn onderzoek naar de levenswandel van Prince kwam ik één uitzondering tegen op de regel dat Prince zich bewust afzijdig hield van de elite. Zo blijkt hij op 13 juni 2015, dus vlak na zijn 57^e verjaardag, een geheim gehouden concert te hebben gegeven op het Witte Huis. Geheim in die zin dat president Obama het concert uit zijn eigen zak betaalde omdat ie zo’n grote fan was van Prince, en de vijfhonderd genodigden bij hun uitnodiging allemaal een verklaring moesten tekenen om niet aan anderen te vertellen dat dit optreden zou plaats vinden.

Bij dit privé feestje waren ook James Taylor, Bon Jovi en Stevie Wonder aanwezig. Dit is althans wat de lokale krant de Washington Examiner erover zegt. Later maakte Obama alsnog aan de pers bekend dat hij thuis met zijn gezin een leuk feestje heeft gehad met Prince. Maar verder had Prince een uitgesproken hekel aan de zogenaamde Holywood fuiven, hij organiseerde liever zelf zijn eigen feestjes.

Zo geeft hij op 23 december 1998 na een concert in de Utrechtse Jaarbeurs een van zijn beruchte aftershows, ditmaal in Tivoli, dat destijds nog gehuisvest was in de oude art deco zaal aan de Oude Gracht. De Utrechtse journalist Rob van Scheers, die het geluk had hierbij te mogen zijn, schrijft hierover in zijn boek ‘De Kleine Parade (Een verborgen geschiedenis van Utrecht)’:
“Tijdens de grote finale van de show begon The Artist spontaan te rappen. Nu gebeurt dat wel vaker in zijn muziek, maar ditmaal had hij wel een heel merkwaardig tekstje om te zingzeggen. Het ging niet over liefde, het ging niet over seks, en zelfs niet over de terugkeer van Jezus op aarde. Het ging over Bin Laden, want The Artist herhaalde keer op keer:‘Get ready 2 bomb – Osama bin Laden’. En nog cryptischer: ‘America watch out in 2001’. Hoe kon The Artist weten wat wij pas op 9/11 leerden? En belangrijker nog: waarom luisterde de FBI niet mee?”
Inmiddels staat er een geluidopname hiervan op YouTube, zie deze:

DREAMER..
Dertien jaar geleden al schreef Prince in het nummer ‘

‘, een heftig liedje, zowel qua tekst als muziek, op zijn album ‘Lotusflower’ (2003):

While the helicopter circles
And the theory’s getting deep
Think they’re spraying chemicals over the city
While we sleep?

From now on I’m staying awake
So you can call me a dreamer too
Wake up wake up

Bekend op YouTube is inmiddels het interview dat hij gaf op de

.

“Gregory raakte daar iets over het fenomeen ‘chemtrails’. Als kind zag ik voortdurend die sporen die vliegtuigen achter lieten in de lucht, en ik dacht: ‘Oh, da’s cool, er vliegt weer een toestel over’. En dan zie je nu ineens een hele boel van die sporen, en het volgende was dat iedereen in de buurt ruzie met elkaar begon te maken. En niemand wist waarom.”

Complotdenker Alex Jones, bekend van zijn web programma Info Wars, legt een verband tussen de dood van Prince en het heengaan van de grote countryster Merle Haggard twee weken daarvóór op 6 april dit jaar, omdat ook Haggard zong over chemtrails in zijn lied ‘

‘ (“What I hate is looking up and seeing chemtrails in a clear blue sky today.”). Beiden zouden vlak voor hun dood de griep hebben gehad, en beiden noemden chemtrails een manier om mensen kunstmatig ziek te maken.

Live Aid, Prince niet gezien..

Anderen zien een verband tussen de datum van de dood van Prince en het feit dat dit plaats vond gedurende de twee weken voorafgaand aan het jaarlijkse Beltane feest van 1 mei, een eeuwenoud feest voor paganisten, maar dat door satanisten wordt aangegrepen om mensenoffers te brengen. Prince hield zich altijd afzijdig van de grote wereldwijde liefdadigheidsevenementen tegen AIDS of de honger in Afrika, wat hem vaak kwalijk werd genomen.

Maar hij was wel de eerste popartiest die het AIDS probleem in een song benoemde (‘Sign ‘O’ the Times’, 1987), en hij kwam wel degelijk met een lied aandragen voor het LIVE AID project in 1985. Hij wou daar alleen niet optreden, vond het te veel show. Pas na zijn dood maakte Van Jones op

bekend dat Prince ‘iemand was op wie je altijd kon rekenen als je hulp nodig had’.

Met moeite zijn tranen bedwingend maakte Jones zich in het tv programma bekend als de beheerder van een fonds waarmee Prince in strikt geheim jarenlang allerlei sociale en ecologische projecten financieel bleek te steunen. Het varieerde van scholingsprojecten onder gedepriveerde kinderen in Chicago tot het laten plaatsen van zonnepanelen op huizen van sociaal zwakkeren in Los Angeles. Dit alles onder de naam ‘Rebuild the Dream’. Jones vraagt zich tenslotte oprecht af hoe het nu verder moet met dit project na de dood van Prince.

Prince en zijn hekel aan Zionistische fake-Joden..
Hoewel Prince zich vanaf 2001 Jehova’s getuige noemt, steunde hij gedurende de laatste jaren in toenemende mate de (zwarte) burgerrechtenbeweging, en doneerde hij vorig jaar in het geheim US$ 50.000 aan de Nation of Islam (bekend van Malcolm X en de bokslegende Muhammed Ali). Dit gebeurde nadat de leiders van deze beweging openlijk opriepen tot een onderzoek naar de ware toedracht van 9/11 en tot een volksprotest om dit te onderstrepen. Zijn allerlaatste cd ‘HIT n RUN, phase two’ (december 2015) begint met de song ‘Baltimore’ dat handelt over de rassenrellen in die stad in april 2015 naar aanleiding van de politiemoord op de zwarte jongeman Freddy Grey. Meteen na de rellen vloog Prince naar die stad om er een benefietconcert te geven ter ere van Freddy Grey.

Voorspellingen doen over 9/11, spreken over Illuminatie en de Nieuwe Wereld Orde, chemtrails benoemen, de macht van de platenindustrie breken, de Amerikaanse burgerrechtenbeweging steunen; feit is dat zijn teksten zowel steeds spiritueler als maatschappij kritischer werden en dat Zionisten (niet te verwarren met Joden, zoals zovelen doen) een bloedhekel hadden aan Prince. In die kringen heerst de Geld/Macht elite, of andersom: de Westerse elite wordt beheerst door de zionisten, maar dat is een ander verhaal.

Zo beklaagde zich de bekende neocon publiciste Debbie Schlussel in een artikel op haar blog erover dat Prince in de hele Westerse wereld optrad, maar nog nooit een concert had gegeven in Israël. “Getalenteerde Prince boycotte Israël, droeg bij aan de achteruitgang en seksualisering van de VS cultuur” luidde de veelzeggende krantenkop van een artikel van haar na de dood van Prince. Schlussel staat er al langer om bekend zich in grove bewoordingen uit te kunnen drukken, en doet dat nu ook door Prince spottend “The Artist Currently Known as Cremated Wormfood” te noemen (De Artiest Tegenwoordig Bekend als Gecremeerd Wormenvoer).

Kevin Barrett, publicist op de website Veterans Today, maakt zich in een artikel over Prince ernstige zorgen over het gejuich binnen zionistische kringen over het heengaan van Prince. Veterans Today is doorgaans een zeer betrouwbare en welingelichte nieuwsbron waar het gaat om informatie over de militaire, politieke en andere machten achter de schermen. De schrijver moet echter het antwoord op de vraag over hoe Prince om het leven is gekomen, helaas open laten. Hij eindigt met wat voor hem de grote vraag blijft: ‘Moest Prince ‘worden opgeruimd’ om te voorkomen dat hij zijn geld en zijn talent zou aanwenden om 9/11 en de verborgen agenda van de Nieuwe Wereld Orde bloot te leggen?’

Hoe of wat dan ook, en zoals een Noordamerikaanse ‘indiaan’ eens zei: “Je kunt mensen vermoorden, maar niet hun geest.” Die van John Lennon leeft voort in zijn lied ‘Imagine’ dat nu ineens ook door een geheel nieuwe generatie wordt omarmd als een troost gevende reactie op de huidige beangstigende toestand in de wereld. Wijlen Bob Marley zong in 1973: “You can fool some people some time, but you can’t fool all the people all the time.” (in Get Up, Stand Up (stand up for your rights!))

Net als Jimi Hendrix had Prince een zwarte vader en een ‘Indiaanse’ moeder. Marley had een zwarte moeder en een witte vader. Prince, Marley en Hendrix werden daarom vaak door witten gezien als zwarten, en door zwarten als witten. Net als Lennon, groeiden ze alle drie ook nog eens op in een gezin met gescheiden ouders en een afwezige vader. Ze zijn uiteindelijk bruggenbouwers gebleken tussen culturen. En die hebben we nodig als voorbeeld en inspiratie.
Zo treur ik om de dood van Prince, maar word ik iedere keer blij als ik zijn muziek weer hoor. En dat blijft.

Peter Toonen

mei 2016