Op het moment dat jij via jouw moeder op aarde landt wordt je in de hemel geboren als liefde. Je bent verbonden met alles dat leeft.

 

 

 

Er is enkel paradijselijke eenheid, waar jij onderdeel van bent, zoals het golfje zowel onderdeel is van de zee als de zee zelf. Deze staat van gelukzaligheid blijft bestaan, tot het moment dat je net als Eva van de appel eet. De parabel van Adam en Eva, die door het eten van de appel door God uit het paradijs worden verdreven, is het verhaal van het ontstaan van jouw zelfbewustzijn. Het zelfbewustzijn is het idee dat jij een uniek, afgescheiden individu bent dat binnen de paradijselijke eenheid, maar wel los van daarvan, eigen keuzes kan maken. De hap van de appel, het IK-idee, zorgt voor dualiteit, keuzevrijheid, doel en richting en helpt je overleven in een omgeving vol mensen die ook van de appel hebben gegeten.

Iedereen eet van de appel, alleen het moment is voor iedereen anders. Sommigen eten de appel het moment dat ze hun hoofd laten zien aan de aarde, anderen vaak na een voor hen traumatische gebeurtenis. En inderdaad, het op aarde landen (of wat daarvoor gebeurt) kan die traumatische gebeurtenis zijn.

Het leven met het IK-idee maakt het leven vaak ingewikkeld en verdeeld. Ingewikkeld omdat keuzevrijheid, de mogelijkheid tot kiezen, haaks kan staan op de natuurlijke flow van het paradijs. Verdeeld omdat het IK-je zich losmaakt van verbonden eenheid. Het golfje gelooft dat het zelf bepaalt waar het heen drijft en raakt daarmee zee kwijt.

Jij zoekt liefde

Ergens in jouw leven wordt je je – bewust of onbewust – bewust van deze verliespijn door het eten van de appel. Het pad der bewustwording wordt ingezet. Het ‘zoeken’ begint. Je zoekt naar richting, purpose, erkenning, antwoorden, houvast of jezelf. In de kern zoek je naar liefde. En naargelang je je meer en meer bewust wordt van de pijn zal de zoektocht intenser worden.

De zoektocht begint altijd bij de oorsprong. Vanuit die oorsprong loop je naar A. Als je het bij A niet kunt vinden, wandel je terug naar de oorsprong en loop je naar B. Als je het ook bij B niet kunt vinden, keer je terug naar de oorsprong en ga je naar C. Zo dool je, steeds wanhopiger, het hele doolhof van het alfabet af, tot je na Z weer bij A terecht komt en je met de realiteit geconfronteerd wordt dat het nergens te vinden is wat je zoekt. Dat moment kan uit het niets ontstaan, na een lange uitputtende zoektocht of wanneer je in aanraking komt met iemand die de zoektocht al heeft afgerond en Zelfrealisatie heeft bereikt.

In dat moment kom je er achter dat je helemaal niet op zoek was: Je was op de vlucht! Je was bang om te vinden. Ergens gaandeweg jouw reis door het alfabet heb je al (her)ontdekt dat je het allang hebt, altijd hebt gehad en ook altijd zal hebben. Maar het zoeken werd een deel van je identiteit, een onbewuste verslaving en jouw enige reden die je staande en in leven houdt in je wereld. Wat blijft er van je over als je eenmaal vindt wat je zoekt? Als jouw reden van bestaan wegvalt? Als je niet meer hoeft te zoeken?

Dan blijft er maar één ding over: dat je moet ZIJN wie je werkelijk bent.

Liefde zoekt jou

Dáár ontmoet je je ware angst: Je bent bang om te vinden waar je je hele leven naar zoekt. Je bent bang om te krijgen waar je naar verlangt. Die paradox verscheurt je: Je bent bang voor liefde. Het golfje is bang voor de zee. Je bent bang dat je haar helemaal niet aan kan. En je gelooft dat jij niet waardig bent om Liefde te ontvangen. Jij kent alleen de liefde van je ouders, en je hebt (jezelf) geleerd dat die niet altijd onvoorwaardelijk was. Dat je niet altijd goed genoeg was. Maar Liefde is onvoorwaardelijk. Wie je bent en wat je ook doet, Liefde houdt van je. En Liefde is ook overal. Het is zo nabij, dat je het gewoon over het hoofd zag. Daarom vond je ook niets: omdat jij maar het alfabet bleef afrennen kon Liefde jou niet te vinden. Liefde dat altijd al geduldig en oordeelloos op jou aan het wachten was. In de oorsprong.

Dáár, in de oorsprong, ben je thuis en besef je dat je hier op aarde al die tijd al in de hemel van paradijselijke eenheid als liefde leefde. Jij bent Liefde in vleesgeworden persoon. Via jou ervaart Liefde zichzelf en via Liefde ervaar jij jouw Zelf. Zodra wordt doorzien dat het eten van de appel slechts een parabel is en geen werkelijkheid, wordt het golfje weer gewoon golfje en zee en ontmoeten Liefde en Liefde elkaar in de paradijselijke eenheid van jouw hart.

Het eten van de appel is het grootste geschenk dat je jezelf hebt gegeven.

Want alleen door het kwijtraken heb je weer kunnen vinden.

Bron: http://www.nieuwetijdskind.com/