‘De donkerste plekken in de hel zijn voorbehouden aan hen die zich afzijdig houden in tijden van morele crisis’.  Citaat uit: ‘Divina Commedia’ van Dante.

 

Een beladen uitspraak, want het heeft iets ‘veroordelends’ in zich. Maar er zit ook een kern van waarheid in. De keuze om pijnlijke zaken die een ander betreffen niet te willen zien, of menen er toch niets aan te kunnen doen en het daarom wegzetten als ‘niet bestaand’, helpt niet bepaald onze mensheid naar een betere wereld en die hebben we juist nu zo hard nodig! We zijn allemaal verbonden met elkaar, afkomstig uit één bron, maar we voelen ons nog steeds afgescheiden. Dit heeft te maken met het bewustzijnsveld waar we ons persoonlijk in bevinden, met andere woorden: ‘hoe’ we naar de wereld kijken en naar onszelf. En van die bewustzijnsvelden zijn er vele. Een vogel heeft een heel andere waarneming en dito bewustzijn dan een mens, die overigens weer niet ziet en waarneemt wat de vogel ziet vanuit de lucht. En dat geldt voor alle levende wezens.

Ons hogere bewustzijn (of onderbewuste) geeft ons continu seintjes. En wanneer we die niet opmerken, omdat we te druk zijn met de alledaagse beslommeringen in de buitenwereld, worden ze steeds sterker. Uiteindelijk kun je na een ‘duw in de rug’ of een ‘schop onder de kont’ ook nog een dermate flinke klap oplopen die je leven in één keer op z’n kop zet. Veranderingen móeten dan wel doorgezet worden en dat is vaak niet de meest fraaie of comfortabele manier. Dan kan spijt weleens te laat komen.

In dat hogere bewustzijn ‘wonen’ we niet alleen. In dat (collectieve) ‘trillingsveld’ bevinden zich naast ons eigen bewustzijn (onze niet-fysieke ziel) nog vele andere zielen die ons begeleiden terwijl ze soms die seintjes wel héél hard in ons oor staan te schreeuwen. In onze keuzevrijheid die wij hebben, omdat we ons eigen individuele pad van groei doorlopen, mogen we ze telkens negeren, of zelfs parkeren wanneer we ze diep van binnen wel gehoord hebben. Om die reden verblijven er velen in de ‘lagere aardse’ trillingen of zelfs in het moeras van deze aarde, dat wij ook wel als ‘hel’ benoemen. Kijk maar naar de duistere krachten die hoge posities krijgen of zichzelf deze toe eigenen. We vinden ze wereldwijd in de politiek en in de wereld van het grote geld.

Als je daarnaar kijkt vanuit je hogere bewustzijn snap je er vaak weinig van. ‘Hoe kunnen mensen zoiets doen. hoe kunnen mensen elkaar dit aandoen’? Maar ook, wat ik mij van jongs af aan al afvraag: ‘hoe kunnen bepaalde mensen zich iets toe eigenen wat van ons allemaal is. We zijn allemaal hier geboren om er op deze planeet iets van te maken en onze lessen te leren. Die planeet verstrekt ons voedsel, natuurlijke medicatie, water en materialen om een dak boven ons hoofd te bouwen. Wat heeft die ander wat jij niet hebt, waardoor hij meent de baas over jou te kunnen spelen en je ‘geld’ te ontnemen zodat je er ook niet meer over kunt beschikken? Zodat je in het ergste geval sterft door hongerdood, gebrek aan water of door ziekte?

Eenmaal in die hogere bewustzijnsvelden aangekomen kun je niet meer terug. En dat is precies de reden waarom hele groepen mensen dat veld niet willen betreden. Hun ‘onbewuste’ vertelt ze dat het een ‘eng’ veld is dat tot eenzaamheid leidt, maar vooral tot ‘eigen individuele verantwoordelijkheid’ en dat hebben ze vaak niet meegekregen vanuit de opvoeding en het milieu waarin ze volwassen werden. Heel begrijpelijk, maar het houdt de wereld waarin we nu zitten gevangen in een ‘lager energieveld’. Het gezegde ‘eendracht maakt macht’ is dus hierop goed van toepassing want de verwerping van de duistere ‘powers that be’ kan in één moment alles veranderen wanneer de meerderheid vanuit dit hogere bewustzijn, de macht terugneemt. En we zijn daarmee percentagegewijs heel sterk in de meerderheid. Waarom gebeurt dat dan niet?

Dit alles heeft met het collectief bewustzijn te maken. Daar waar je je van bewust bent, bevindt zich de waarheid.Jouw waarheiden die zal door deze dieperliggende persoonlijke overtuiging elke dag opnieuw bevestigd worden. Maar wat denk je dat er kan gebeuren wanneer je die overtuigingen overstijgt door ze los te laten en jezelf vragen te gaan stellen over die ‘waarheid’? Dan kom je in een heel nieuw ‘waarnemingsveld’ terecht en gaan er dingen gebeuren die je nooit had kunnen ‘bedenken’ of had verwacht. Dan leef je vanuit je eigen verantwoordelijkheid en je eigen perceptie en dat voelt altijd beter dan de waarheid van de ander na te moeten leven. Maar daar is wel moed voor nodig. Hoe werken die ‘seintjes’ dan en hoe kun je ze horen, zien, waarnemen?

Een voorbeeld:

Ik ging een paar jaar geleden weer voor een trainingsweek naar het Arthur Findlay College in Engeland. Deze keer koos ik voor de cursus, ‘The psychic, the spirit and the artist’(vert. De helderziende, de gids, en de kunstenaar’). Je kon intekenen voor de groep van de psychics (helderzienden); het schilderen en tekenen van energievelden van de ander die je een reading moest geven, of kiezen voor de groep portret tekenen (spirits; gidsen en overledenen). Dat laatste wekte bij mij op één of andere manier weerstand op, ik schilder, teken en geef al jaren dagelijks readings aan de telefoon, dus daar kwam ik voor, toch? (= overtuiging en comfortzone!)

De spirituele wereld was het daar duidelijk niet mee eens, maar dat seintje ‘negeerde’ ik. Studenten uit alle delen van de wereld komen samen en sommigen vroegen mij direct ‘waarom zit jij niet in de groep van portretten?’ (seintje nummer 2). Ik begon aan mijn eerste 1-op-1 oefening met een Zweedse dame en tekende een berg met een landschap. Het ontstond heel snel met pastelpotlood. Ik begon haar mijn waarnemingen door te geven die betrekking hadden op haar leven en haar blokkades (de berg) en ze was ontroerd dat ik zoveel dingen benoemde die zij herkende en haar betroffen. Ineens zie ik in die berg een soort gezicht verschijnen. Ik moest erom lachen maar ik keek plotseling toch echt in het gezicht van een soort ‘eskimo’ (dacht ik), onmiskenbaar uit de oudheid. Ik begreep er niets van, maar zij kon zelfs dat wel plaatsen. De teacher erbij gehaald; ze legde haar hand op mijn schouder en zei: ‘It seems obvious to me that the spirit world wants to draw in. Sure you’re not in the wrong group, my love?’ (vert: Het lijkt mij duidelijk dat de ‘gidsenwereld’ bij jou probeert binnen te komen. Weet je zeker dat je niet in de verkeerde groep zit?) Seintje nummer 3. Maar ik was overtuigd, dat…. etc etc.

Die hele week ging dat zo door. Ook al realiseerde ik mij ineens dat ik vaker schilderijen had gemaakt waarin ogen verschenen. Zoals onder andere in deze:

Ik had het naar mijn zin in die groep en vond het goed voor mijn zelfvertrouwen om telkens weer bevestiging te krijgen dat ik anderen zo sterk kon ‘lezen’ aan de hand van mijn eigen creaties die ik ter plekke maakte. Alle studenten die het juist kwamen leren wilden graag een reading van mij, waarop mijn teacher zei ‘je bent al zo ervaren in dit werk, wil je jezelf niet ‘stretchen zodat je echt iets komt leren hier?’ (seintje nummer 4).

Terwijl ik iedere dag 12 uur lang colleges volgde zat ik te krabbelen. Portretten! Ja, echt waar. Vele heb ik daar gemaakt. Tot ik op een avond buiten liep in die prachtige park-tuin en ik werd aangesproken door twee Engelse studenten van de advanced medium-groep. Ze vroegen me honderduit en waarom wisten we op dat moment beiden nog niet. Slot van het liedje was dat ik de portretten moest laten zien die ik had zitten krabbelen. Ik legde er zo’n 36 uit op de grond in de tuin en wat er toen gebeurde was onmiskenbaar de eerder genoemde ‘schop onder de kont’ van de spirits. Er werden plotseling door dit Engelse stel mensen uit hun groep naar buiten geroepen en stuk voor stuk herkenden ze hun overleden vader, dochter, vriend, collega, kind etc etc. Ik voelde een soort duizeligheid opkomen die verpletterend was. Ik herinner me dat ik lachte maar ook huilde. Vooral toen hun leraar van een geheel andere cursus daar in het pand naar buiten werd geroepen. Ik had maar liefst drie keer zijn overleden dochter getekend. Zelfs met een ketting met een ovalen hanger om haar hals die hij nog altijd bewaarde. Toen ik spontaan vroeg: ‘what about the horses’ (want ik zag paarden bij dit meisje) zei hij: ze heeft altijd in onze stallen gezeten bij onze 33 paarden. Toen ik vroeg ‘was ze rond de 21 toen ze stierf’, bevestigde hij dit. Hij pakte me beet, ontroerd (‘wanna give you a hug’) en ik vroeg geschrokken wat hier in hemelsnaam aan de hand was. Hij zei:  God bless you. ‘Je bent een geboren en ‘natural’ medium, maar moet in jezelf gaan geloven, je krijgt hier het bewijs’. Ik gaf hem desgevraagd de tekeningen, die waren immers niet van mij. De anderen vertelden me later dat dit de manier was van de spirituele wereld om mij te ‘overtuigen’ dat ik echt in contact stond, 24 uur per dag.

Zo’n seintje als dit is volgens mij één van de voorlaatste signalen. Daarna worden ze heftiger en kun je je zelfs depressief of lichamelijk onwel gaan voelen, ook dat heb ik namelijk meer dan eens ervaren als ik weer eens in de ‘negeer-modus’ stond.

Hiermee wil ik niet zeggen dat je alles moet volgen wat je meent op te vangen vanuit een andere dimensie. Nee, zeker niet! Maar er zijn soms dingen of situaties in ons dagelijkse leven die zo duidelijk een signaal zijn dat je het eigenlijk wel weet, maar niet wil weten of je parkeert het. Alles is goed, maar bedenk dat wij allemaal zélf op ons eigen manier leren en communiceren met ons hogere zelf, met die bron waar wij dus niet alleen zijn. Wat de spirituele wereld doet (waar wij dus ook deel van uitmaken met ons hogere bewustzijn, dus niets zweverigs aan) is kijken wie ‘jij’ bent, hoe jij werkt en binnen dat kader krijg jij heel persoonlijke seintjes. Bij mij gebruikten ze mijn schilder- en tekentalent, omdat ik geen duidelijkere bevestiging kon krijgen dan deze. Bij jou vindt het dus weer op een andere manier plaats. Weleens meegemaakt dat je iets deed waar je achteraf spijt van had, terwijl je ook nog meent en voelt dat je dat eigenlijk diep van binnen wist, door allerlei tegenwerking, seintjes, etc.? Ongetwijfeld! Daar was je hogere bewustzijn aan het woord, maar je geloofde er niet in.

Wanneer we nu onszelf vragen durven stellen over onze eigen(wijze) visie, overtuigingen, gedachte en feiten, komen we in een ander bewustzijnsveld terecht. We gaan buiten het kader denken. Een bewustzijnsveld waarin we collectief verbonden zijn en vanuit dat collectief de wereld voorgoed kunnen veranderen. Eendracht maakt macht en macht wordt ‘kracht’ als we dat vanuit onze ziel doen; een liefdevol bewustzijn waarin geen plaats meer is voor duistere krachten als ‘oorlog’ en moord. Het begint bij ‘erkennen, dan bij ‘willen’ en uiteindelijk bij ‘durven’!

 Irma Schiffers is lid van ons schrijversteam.

http://irmaschiffers2014.wordpress.com/