Wij brengen van bidden niet veel terecht, omdat wij niet weten wát wij bidden moeten. Bidden is veelal een persoonlijke zaak en een eenzaam gebeuren geworden,  want er zijn geen anderen direct bij betrokken.

 

Dat heeft een heilzaam effect, want we worden niet gecontroleerd, zijn vrij, hoeven geen goede noch deftige woorden te gebruiken. Maar veel mensen lijden vandaag de dag onder het feit, dat zij niet meer kúnnen bidden. Ze twijfelen of God hun gebed nog wel hoort en na hun gebed in actie komt. De voornaamste reden waarom veel mensen dan ook het bidden moeilijk vinden en waarom sommigen het zinloos vinden, is gewoon het gemis van het besef hebben van Gods aanwezigheid; Gods aanwezigheid in ALLES!

Misschien wordt het nu dan eens  tijd om het gebed opnieuw te formuleren, zodat wij in staat zijn de  bestaande beperkingen of oude gewoonten te doorbreken. Misschien betekent het gebed meer dan we tot nu toe dachten! Bidden wordt dan veel meer ‘contact zoeken’. Bidden wordt dan communiceren i.p.v. een smeekbede of bidden om vergeving van onze zonden!

2. Het (kerkelijk) doel van bidden ? ‘Smeekbede zinvol? ‘Vragen om vergeving, zinvol?’ ‘Krampachtig bidden, zinvol?’

Het gebed is een onderdeel van de diverse religies. Religie probeert ons de overtuiging bij te brengen, dat God een levende kracht is in het leven van de mens én het gebed is hét middel waarmee geprobeerd wordt dit grote doel te bereiken. Primair en van ouds is bidden dus zich wenden tot God met een (smeek)bede om hulp!

Het liturgisch (christelijk) gebed [1] – de voorgeschreven, ‘rituele’ gebeden – bijvoorbeeld beoogt ons op te voeden en te helpen om de houding en de (RKK)geloofsleer van de Kerk – ‘de mens kan zich alleen in Christus met God verenigen; alleen in Hem kunnen wij ons in volle waarheid tot God richten’  - binnen te gaan en ons die eigen te maken. In de liturgie zeggen we veel dat we niet begrijpen, maar het ‘kerkelijke gebed’ (schuldbelijdenis en kyrië, smeekgebed, eucharistisch gebed, het gebed van ontferming, voorbede, dankzegging of gloriagebed ) zal mogelijk leiden (wat de kerkelijke leiders beogen) tot ‘groei in een beter begrijpen en sterker voelen wat de woorden en ceremonieën uitdrukken’. Maar als de liturgie niet een soort |vroom-doen-alsof| wil worden, dan is het veel belangrijker dat we snel overgaan tot een meer persoonlijk gebed. Een gebed door toch veel meer uit te drukken wat wij werkelijk voelen voor God.

Maar is het dan niet zo als wij bidden en vragen om vergeving van onze zonde, dat Christus of de heilige maagd Maria toenadering tot God zoekt …. voor ons? Als een ‘afgezant of bemiddelaar’ – Vertegenwoordiger, Heiland, Verlosser –van de mensheid optreedt? Neen, Jezus Christus heeft ooit gezegd: ‘Als ik voor jullie zonden gestorven zou zijn, valt er voor jullie niets meer te doen. Waarom zou je dan niet alleen ten hemel varen louter op kracht van je geloof in mij?  Wel omdat, ondanks je geloof in mij, je niet gelukkig en tevreden bent. Jij hebt mij boven je zelf geplaatst waar ik jou niet kan bereiken. Haal me van mijn voetstuk, mijn broeder of zuster, en zet me neer aan jouw zijde. Ik ben jouw gelijke, absoluut en onvoorwaardelijk. Creëer geen afstand, maar sluit ons in de armen als je gelijke. Want……….. je komt niet sneller thuis wanneer je in mij gelooft dan wanneer je in Boeddha gelooft. Maria had jouw moeder kunnen zijn. Ik had jouw zoon kunnen zijn’. [Paul Ferrini, ‘Het wonder van liefde’]

[1] ‘Bidden is het leegmaken voor God, maar ook Jezus tot model en navolging nemen, zodat men probeert mee te lijden met anderen zoals Jezus dat doet’, is een kerngedachte (de kerkelijke leer) van veel gelovigen. ‘Vergeef onze schulden, gelijk ook wij vergeven onze schuldenaren en leid ons niet in verzoeking, maar verlos ons van den boze…..’. is de andere veelvoorkomende gedachte.

3.0  Bidden dan nog zinvol?

God is zo vertrouwd met ons dat Hij onze vragen en woorden al weet, vóórdat we ze nog geformuleerd hebben. Ja, waarom dan nog bidden, is de vraag van vele gelovigen dan? Alleen maar om God te behagen? Of in de hoop, dat mijn ‘zonden’ misschien worden vergeven?

Daarop weet ik maar één antwoord: voor God is het bidden niet noodzakelijk én verplicht [1]. Een gebed behoeft niet aan bepaalde (spel)regels en verplichtingen te voldoen; een ritueel proces of een rituele handeling te worden van waaruit alle innerlijke emoties en diepste gevoelens zijn verdwenen.  Het opdreunen of het afraffelen van een gebed wordt dan een nutteloze bezigheid; het is alleen goed voor onszelf, want we hebben een adres waar wij ons toe kunnen wenden, een oor dat open staat en een oog dat ons ziet. We hoeven van bidden daarom niet een overspannen aangelegenheid te maken, alsof God alsnog op de hoogte moest worden gebracht van wat eraan schort. Het krampachtig bidden wordt dan veel meer het aankloppen bij Hem of Haar, die het al – |alles| – weet!

God vergeeft je al je fouten. God vergeeft je misleidende gevoelens. God vergeeft je foutieve ideeën, je verkeerde begrip, de daden die anderen pijn deden, je egoïstische besluiten. Allemaal! Want God weet dat jij niet bent wat je geweest bent, maar dat je bent wat je nú bent, en dat je dat altijd zult zijn; een kind van God! Besef en realiseer je, dat in Gods ogen alles mogelijk en acceptabel is! De meeste mensen geloven wel in een God, maar ze geloven gewoon niet in een God die in hen gelooft! Maar God gelooft in ons allemaal. God houdt meer van ons dan de meeste onder ons beseffen. Waarom dat niet de stoute schoenen aantrekken en dan toch maar weer contact zoeken met God door bijvoorbeeld te bidden of te gaan mediteren. Probeer dan op z’n minst je ‘open-te-stellen’ voor het spirituele contact met God door meer naar binnenin gericht te zijn!

[1] Binnen de islam zijn er drie verschillende vormen van gebed, te weten Dhikr (een meditatieve vorm van gebed); Dua (een persoonlijk gebed zonder vaste regels) en Salat.  Salat (het rituele, verplichte gebed in de Islam) behoort tot één van de belangrijkste vormen van aanbidding van Allah, de Schepper der Werelden.

4.0  Waar komt bidden dan op neer?

Deze vraag wordt al sinds mensengeheugenis gesteld.  Apostel Paulus zegt hierover: ‘Laten uw wensen bekend worden bij God’. Wie dus rechtstreeks tot God bidt, gelooft dat God belangstelling in hem of haar toont. Wie bidt tot God heeft dus als eerste de vooronderstelling dat God een iemand-achtig Wezen is; een Persoon is die – hoog op Zijn troon zit en toekijkt – ergens in het universum woont!  Bij deze menselijke gedachte over God, zijn wij sterk geneigd om te denken dat God net zoals de mens zou handelen en reageren zoals de mens zou doen in een gelijksoortige situatie.

Maar de wezenlijke vraag is waarom wij dergelijke lof-uitingen ‘Uw naam worde geheiligd’, ‘Allah de Verhevene, etc .’  willen benoemen als we diep in ons hart weten dat God het aller Hoogste, aller Heiligste Wezen is en dat God niet onze onderdanigheid, en ‘schijnbare’ nederigheid op prijs stelt. Waarom gebruiken we nog steeds de zin ‘Uw wil geschiede’, als we weten dat Jezus ooit gezegd heeft: ‘Gehoorzaamheid is geen groei en Mijn Vader verlangt juist groei.  En groei verlangt juist  (innerlijke) vrijheid’. Wees daarom onbevangen, dankbaar en blij als een kind in plaats van nederig en onderdanig te zijn. Wees oprecht en eerlijk! Toon dat in je gebed!

Waarom dan nog steeds maar blijven herhalen ‘vergeef onze schulden en leid ons niet in verzoeking’ alsof wij er nog niet voldoende van overtuigd zijn, dat wij ‘zondaren’ zijn die uiteindelijk gestraft zullen worden; en ……. dat God nog steeds de ‘straffende, boze’ God is die de mens beoordeelt en veroordeelt over zijn begane daden? Want Hij is het toch die onze zonden beoordeelt? Waarom dat misvormde en misplaatste godsbeeld maar blijven verheerlijken? Waarom deze indoctrinerende hersenspinsel maar steeds in onze hoofden en dat van onze kinderen blijven stampen? Laten wij nu eens de kinderen leren, dat wij – allemaal – volwaardige schepsels des Heren zijn.

De diepliggende gedachte die in ieder gebed  ‘verkapt’ voorkomt – of het een ritueelgebed, een  smeekbede of een oprecht dankgebed is -, is misschien wel de vraag hoe we God toch zoveel mogelijk kunnen ‘behagen’. Of op z’n minst ervoor kunnen zorgen, dat God naar ons wil luisteren. Maar de allergrootste illusie is, dat wij God niet kunnen behagen door ons uiterlijke gedragingen en onze lovende woorden. Neen, het enige waarmee we God kunnen ‘behagen’, is te zijn |wie-we-werkelijk- zijn|. Gedraag je als een oprecht kind van God in dit unieke NU-moment. Niet meer dan dat wordt er van je verlangt!

6.0  Hoe bidden? ‘Het herformuleren van het gebed’

Eén van de meest elementaire regels voor het bidden is, dat het echt moet zijn. We moeten uitdrukken wat we werkelijk voelen. Want …… ‘Hoe kan ik intiem worden met iemand die mij nooit laat merken wat hij voelt?’ Het zou daarom dwaas zijn, in ons persoonlijk gebed tegen God te zeggen wat wij niet menen. Want God die onze meest verborgen gedachten kent, kunnen wij niet bedriegen. Het is veel beter, aan God te zeggen wat wij werkelijk voelen. Dus als ik iemand haat, is het beter dat ik God zeg dat ik hem haat; het is beter dat ik voor God mijn woede erken. Eerlijk, maar misschien met een gevoel van spijt om mijn onmacht om dat gevoel te beheersen. Wanneer wij oprecht bidden, worden wij wakker voor die onzichtbare tegenwoordigheid van God in Alles; ook in onszelf. Het werk van het gebed wordt dan veel meer iets van het hart dan van het hoofd! Onze gevoelens omtrent God zijn daarom belangrijker dan onze gedachten – de godsbeelden -  over Hem.  We kunnen het gebed daarom nu beter gaan definiëren als het bewust worden van het bewustzijn van God; de aanwezigheid van God in ALLES! Ook in jou en mij is God permanent aanwezig, in de vorm van het hogere Zelf; je ziel!

Jij bent de ‘handen en voeten’ van God.

5.0  Bidden = een vorm van mediteren ‘Het oude bidden vervangen voor het nieuwe bidden; een gebed van dankbaarheid!’

Het nieuwe bidden is een vorm van oefenen in het vinden van je waarheid. Het nieuwe bidden is daarom te vergelijken met het mediteren. Het nieuwe bidden wordt dan meer leren in contact te komen met jezelf; met je innerlijke of hogere zelf, je ziel! Niet een smeekbede, of een ‘verzoeknummer’ bij God indienen. Neen, bidden wordt dan niets anders dan je open stellen voor het contact dat God met je zoekt. Dus wacht geduldig af en forceer niets! Wacht af, totdat God je hart opent.  De weg naar innerlijke vrijheid staat dan open. Meer hoef je niet te doen!

Als je lang genoeg mediteert of bidt, onthult de waarheid zichzelf aan je. Alleen al door je bereidheid de waarheid te zien, gebeurt er iets, word je als het ware zuiverder van binnen en daardoor worden er stukjes waarheid beschikbaar voor je geest, het bewustzijn.

6.1  Hoe je tot stilte komt ‘Hoe nu bidden?’

Gebed wordt soms een gesprek met God genoemd. Maar wat is dat voor een gesprek als de één alleen maar spreekt en de ander geen kans krijgt een antwoord er tussendoor te zeggen? Toch is dit de manier waarop veel mensen het gebed zien. ‘Zij praten tegen God, maar luisteren zelf niet’. Een eenrichtingsverkeer-gesprekje.  Misschien komt dat doordat ze er nooit goed in onderwezen zijn, maar het kan ook zijn dat ze bang zijn voor mogelijke ‘consequenties’; wat ze niet liever onder ogen willen zien of willen weten. Daarom zou het kunnen zijn dat het veiliger is om maar niet te luisteren. Misschien zegt God onverwachts wel vervelende, nare dingen tegen ons; Hij trapt als het ware op onze ziel, want wij zijn van mening dat we het toch zo goed doen.

Maar stel dat we toch bereid zijn om te luisteren, hoe pakken we dit aan? Wel op de eerste plaats – om ons te openen voor wat God ons te zeggen heeft – moeten we leren stil  te zijn. We moeten niet alleen stoppen met praten, maar ook het actieve denken stil leggen. De geest – het denkproces – kan daarin actief en passief meewerken. Als we luisteren naar God, werkt onze geest passief. De geest (niet de ziel) zet dan de vooroordelen opzij over wat God waarschijnlijk te zeggen heeft en weigert te redeneren of te analyseren, maar wacht gewoon af wat er komen zal. Dus een passieve luisterhouding is een eerste vereiste. Deze passieve, luisterende houding is de eerste stap die we moeten zetten als we intiem met God willen worden en zijn.

Stilte is de zendtijd van de Heilige Geest!

6.2  Hoe bereiken we dat vredige plekje?

Hoe bereiken we dat vredige plekje in onszelf, waar we niets hoeven te doen en simpelweg kunnen zijn?

 

Leer de geest – de oneindige gedachtestroom – onder controle te krijgen. Leer de geest (niet de ziel) bewust af te remmen door te besluiten dat je geen haast meer hebt tijdens je gebed.  Door meer aandacht te besteden aan je ademhaling tijdens het gebed. Door ongewenste gedachten te vervangen door nieuwe patronen met levendige beelden, die ons kunnen helpen om ons bewustzijn terug te brengen naar onze diepe innerlijke vrede en liefde. Mediteren, mantra’s reciteren, wandelen in de natuur, creatief zijn heeft als doel om in contact te komen met je innerlijke Zelf; je ziel. In contact te komen met de Universele Levensenergie; Eén te zijn met de Kosmos. Je ziel is je enige ware vriend, je enige zuiver energiebron van waaruit de ziel al haar zuivere gedachten laat ontstaan. Je ziel vertegenwoordigt jouw vrije wil en is de ‘toegangspoort’  tot God!

 ‘Ik geloof in God zoals een blinde gelooft in de zon. Niet omdat hij ze ziet, maar omdat hij ze voelt’.

6.3 Naar binnenin gaan.

 

Er is nog één waarheid van belang voor de vereniging met God, namelijk God is te vinden in onszelf! Natuurlijk kunnen we God overal vinden, want God is vertegenwoordigd in alles! Zelfs in het kleinst mogelijk atomaire deeltje dat wij kennen, maar ook in de planten, bomen, dieren en bloemen…………zeker  in ieder levend schepsel. Maar binnenin onszelf hebben we de grootste zekerheid Hem te vinden. Om God te vinden hoeven we dus niet rond te kijken. Het enige wat nodig is: stil worden en naar binnen kijken!

Bidden wordt dan de Geest van God uitademen en de Geest van God inademen!

6.4 Hoe lang moet je stil zijn?

In het boek ‘De levende Christus’ van Paul Ferrini zegt Jezus: ‘Tien tot twintig minuten. Langer is ook prima, maar denk niet dat per se beter is als je langer stilzit. In plaats van langer te blijven zitten, kun je beter wat vaker periodes van stilte inlassen. Als je van elk uur dat je wakker bent tien minuten zo stil zou kunnen zijn, zou je de hemel op aarde beleven!’

Hans Zevenboom

Bron: www.superwereld.com/

Link: http://www.millennium-visie.org/site/index.php/nieuwsbrief/199-bidden-april-2014