Ik kijk uit het raam. Ik zie twee vrouwen aan een tafeltje. Vermoedelijk moeder en dochter. Tussen hen in een houten Mariabeeldje. We eten alle drie een visje. Zij buiten, ik binnen. Ik geniet van het plaatje. Een vredig tafereel.

 

 

Mijn gedachten dwalen af naar een verhaal uit de bijbel. Leerlingen van Jezus moesten zeven broden en enkele vissen uitdelen aan een uitgehongerde menigte. Aan duizenden mensen. Er bleek genoeg te zijn voor iedereen. Ik zie de beelden voor me alsof het gisteren was. Al is het ruim dertig jaar geleden. Op televisie, in mijn pyjama. Het eerste wonder dat ik ooit zag? 

Mijn reis gaat verder. Telkens wanneer mijn familie terugkeerde van een reis naar Lourdes kregen we thuis een Mariabeeldje. Van wit plastic met een blauwe draaidop, het kroontje. Gevuld met Lourdeswater. Ons werd op het hart gedrukt dat we het beslist niet mochten drinken. Zo werd dit oord in Frankrijk voor ons nog meer gehuld in mystiek. 

Ik bedenk me in 'Het Scholletje' bovendien dat ik zelf zo'n houten beeldje op mijn kast heb staan. Ik kreeg het van Alexander bij vertrek uit Malawi in 2008. Hij vertolkte met zijn vingers de woorden die ik tegen de dove kinderen wilde zeggen. Wekenlang. Ik gaf hem een radio als geschenk voor de ontstane vriendschap. Zijn beeldje symbool voor dankbaarheid. 

De vrouwen staan op. Het beeldje gaat in de tas. Even gaat door me heen dat ik ze weggejaagd heb. Met mijn gestaar. Ik eet rustig verder. Er komen andere beelden. Een vrouw op immens hoge hakken wordt door iedereen nagekeken. Een bejaard stel schuifelt voetje voor voetje voorbij. 

Ik denk aan de werkelijk verschrikkelijke beelden van de journaals van de laatste weken. Sinds ik leef is het nog nooit zo'n puinhoop geweest. Het doet me flink zeer. Dankbaarheid heeft vanmiddag een diepere betekenis gekregen. 

Reageren?

Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.