Ach lieve aarde, mijn hart loopt over van al dat moois wat je me laat zien. Van de bloemen en de dieren, de rivieren die zacht kronkelend hun weg vinden door jouw glooiend huis. Al duurde het jaren voordat ik me heel voorzichtig bewust werd van mijn aanwezigheid en jouw welkom.

 

 

Ja, ik kom niet van hier en zal hier ook niet blijven, eenmaal mijn verwonderlijke mensen reis ten einde…. Maar je draagt en ontvangt me onvoorwaardelijk als eregast in mijn werkelijkheid. Je laat me zacht drijven in jouw zeeën van energie langs de magische weg van samengedrukte cellen die mijn lichaam tot vorm brengt.

Ach, lieve aarde dank je voor al dat moois en zoveel meer, dank je voor de maan die ik van hieruit mag zien, de sterren die jou glinsterend aanraken, de zon die je dagelijks warmt en het groen groener maakt, de huid van mijn lichaam laat bruinen en de krekels laat ratelen op een hete zomerdag onder mijn geliefde Zuid Franse verleidelijke zon.

Ja, ik dank je ook voor al die mensen die je liefdevol toelaat en via de welken ik mijzelf steeds beter mag leren kennen, mijn eigenheid mag ontdekken, mag doorleven en ervaren vanuit het diepst van mijn hart tot in de kleinste aderen die mijn lichaam rijk is. Wonderbaarlijk is iedere ontmoeting steeds weer opnieuw met de eigenheid van de ander in mijzelf. Van het één en één is één. Van de energie die we allen delen. Het is zo verwonderlijk dat ik, via de tederheid van een blad aan een boom en zelfs de stekels van een cactus, mijzelf mag ervaren op jouw korst. Me bewust aanwezig voel en ontwaak in jouw paradijs.

Tja, hoe kan ik het je toch uitleggen wat dat allemaal voor me betekent? Hoe me dat in het diepste van mijn zijn raakt? Hoe ontroerd en ontdaan een mens kan zijn van zoveel liefde? Tot op mijn botten baad ik me in het bewustzijn van de grootsheid, de magnitude van het wonder waarin ik mag zijn, waarin ik mag ervaren hier op jouw lieve aarde.  Hoe ga je ooit begrijpen wat ik als mens mag ervaren? Tja, die dankbaarheid van mijn ziel laat zich slechts woordeloos zien in een enkele traan die heel zacht mijn ooghoeken vult en zo direct op haar beurt weer mijn oog heel teder ommanteld met dezelfde liefdevolle omarming als ik je wilde geven. Het is dan alsof ik via jou mijzelf aan mijzelf mag geven en zo mijzelf door mijzelf mag ervaren.

Is het het licht wat zich samensmelt tot vorm? Is het mijn licht? Is het Uw licht wat zich via mij vraagt te verschijnen? Ik baad me onwetend en mijmerend over het antwoord in het bad van licht en lucht dat mij omgeeft, wat ik adem en mijn zijn vult tot aan de ziel. En als ik heel verfijnt voel dan fonkelen en tintelen de kristallen van de lucht en het licht nog na in mijn lichaam. Dan komt het besef dat in mij gelijk is aan buiten mij en wordt de vorm die ik werkelijk draag plots helder voor de geest.

Een vorm die zowel in als buiten mij wordt gedragen door het licht. Door licht wat licht ontmoet met daartussen mijn lichaam, mijn zijn, mijn voelen, mijn zintuigen. Al dat wat aan mijn ziel het verhaal zonder woorden kan vertellen als een sprookje voor het slapen gaan, zacht fluisterend in het oor met de liefdevolle intentie die via het hart galmend door de Kathedraal van mijn lichaam de weg van het licht terug vindt via het licht.

Ach lieve aarde wat ben ik je toch dankbaar. Het is alsof de hemel je teder wil kussen in het volle bewustzijn van al wat is, van al wat door jou wordt gedragen, van al wat mede dankzij jou vorm krijgt en hier mag zijn! Van de passie en de liefde, het gezang, de sprong die mijn lichaam mag ervaren, zwevend en zo even gewichtloos als het licht zelf. Van de traan die vol is van dat diepere besef van mijn kwetsbaarheid, die de werkelijke vonk is van mijn kracht, de essentie en bron van mijn zijn.

Dank, dank, dank lieve aarde!  

                                              

… Jules